หากจะหาคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อกับ iPhone 4S ก็ต้องเป็น Galaxy SIII ตัวนี้แหละ
เรามาลองดูรีวิว Galaxy SIII กันดูครับ
รูปทรงและการออกแบบ Galaxy SIII
การออกแบบโดยรวมสำหรับ SIII ไม่ถือว่าแตกแถวจากเอกลักษณ์ของตระกูล Galaxy ซึ่งยังดูใกล้เคียงกับ Nexus และ SII แต่สิ่งที่น่าสนใจคือความโค้งมนที่แปลกตาจากรุ่นก่อนๆ นัยว่าเพื่อให้หลุดกรอบงานดีไซน์ของ iPhone ซึ่งถือเป็นข้อดีในแง่ของการพยายามสร้างความต่างและความลงตัว
ตัวเครื่อง SIII มีมาให้เลือก 2 สี คือสีน้ำเงินลายกรวด และสีขาวหินอ่อน สะท้อนคอนเซปท์ “design for humans, inspired by nature” สะท้อนธรรมชาติสู่ความต้องการของผู้ใช้ ส่วนรูปร่างนั้นค่อนข้างบอบบางน่าทะนุถนอม แต่หุ้มห่อด้วย HyperGlaze เป็นโพลีคาร์บอเนตที่แข็งแกร่งทีเดียว ด้วยตัวเครื่องที่บางกว่า HTC One X ราวๆ 0.2 มม.แต่ทว่า SIII กลับกินขาดกว่าในส่วนของแบตเตอรี่ขนาด 2100mAh ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่า HTC One X (1800 mAh) ก็เลยมีผลทำให้ในความบอบบางของรูปร่าง SIII ซ่อนความแข็งแกร่งและหนักกว่ารุ่นเดิมประมาณ 20 กรัม แต่การเพิ่มความกว้างให้หน้าจอขึ้นเป็น 4.8 นิ้ว ก็อาจจะส่งผลให้ไม่ชินมือได้ในระยะแรกๆ กับการใช้งานปุ่มต่างๆ บนตัวเครื่อง
Galaxy S III มีช่องเสียบหูฟังขนาด 3.5 มม. และพอร์ท MicroUSB อยู่ที่ฐานเครื่อง ตัวจัดเก็บข้อมูลยังคงใช้ MicroSD Card ที่อัพได้สูงสุด 64 GB และมีปุ่มพาวเวอร์อยู่ด้านขวามือ โดยที่ปุ่มปรับระดับเสียงจะอยู่ด้านตรงข้าม
ภาพรวมด้านจอ Galaxy SIII
จอ Super AMOLED ถ่ายทอดความละเอียดขนาด 1280 x x720 พิกเซลได้ในระดับที่ดี ประมวลผลภาพได้ชัดเจน สีสดเต็มอิ่ม มีมิติ และเพิ่มประกายให้กับภาพได้อย่างน่าตื่นตาตื่นใจ ตอบสนองการชมภาพยนตร์หรือดูภาพได้ไม่มีที่ติ แต่ความละเอียดคมชัดของเส้นยังไม่ถือว่าน่าพอใจซึ่งความละเอียดที่ใส่ให้ SIII ที่ระดับ 306ppi นั้นเทียบกับ iPhone 4S ไม่ได้ ที่น่าเสียดายคือส่วนของฟอนท์ตัวอักษร ที่ด้อยกว่าใครในภาพรวมเพราะดูมีเส้นแตก (crisp) ไม่เนียนตา กรณีนี้น่าจะเป็นปัญหาเล็กๆ สำหรับนักแชททั้งหลาย ส่วนภาพรวมอื่นๆ ด้านจอ ก็ต้องเรียกว่าอยู่ในเกณฑ์ดีถึงค่อนข้างดี
ประสิทธิภาพและการประมวลผล Galaxy SIII
ขุมกำลังที่จัดมาใน SIII คือ Exynos 1.4 GHz Quad Core ซึ่งถือว่าเต็มเปี่ยมสำหรับการรันระบบปฏิบัติการ Ice Cream Sandwich 4.0 และเหลือเฟือพอที่จะเล่นเกมแอคชั่นแบบไม่สะดุด ส่วนความละเอียดของการประมวลผลวิดีโอขนาด 1080 พิกเซล ก็ช่วยให้ดูหนังได้เพลินๆ แบบสบายตา ถือว่า SIII สอบผ่านในด้านความบันเทิงโดยเฉพาะการดูหนังหรือเล่นเกม
กล้องและวิดีโอ Galaxy SIII
ต้องชมการประมวลผลกล้องใน Galaxy SIII ภายใต้ความละเอียด 8 ล้านพิกเซล สามารถเรียกใช้งานกล้องได้ทันทีและการหาจุดโฟกัสสแนปภาพก็รวดเร็วทำให้ถ่ายภาพได้ง่ายขึ้น
ฟีเจอร์ที่ซัมซุงชูความโดดเด่นสำหรับการถ่ายวิดีโอคือสามารถตั้งชื่อบุคคลในภาพให้ตัวเครื่องจดจำได้ ด้วยระบบอัจฉริยะเพียงแตะไปที่ใบหน้าของบุคคลในคลิปหรือภาพถ่าย ก็จะสามารถพิมพ์ชื่อได้ ทั้งยังเชื่อมโยงไปยังฟังก์ชั่นรายชื่อในโทรศัพท์ที่จะทำให้สามารถติดต่อ แชท หรือทำกิจกรรมทางสังคมออนไลน์กับเพื่อนหรือบุคคลอื่นได้ง่ายขึ้น
ในขณะเดียวกัน Galaxy SIII มาพร้อมกล้องถ่ายวิดีโอขนาด 1080p วางใจได้ในระดับหนึ่งเรื่องความคมชัด และมีระบบจัดการอย่างโหมดปรับขยายภาพที่อยู่ในเกณฑ์ดี ลดปัญหาภาพเบลอขณะซูมได้ดีทีเดียว
แบตเตอรี่ Galaxy SIII
แบตเตอรี่ขนาด 2100mAh ของ Galaxy SIII ถือว่ามีขนาดความจุพลังงานที่ใหญ่ที่สุดในตอนนี้ของสมาร์ทโฟนแอนดรอยด์ทั้งหมด ในการทดสอบความอึดของแบตฯ ก็เลยถือเป็นโอกาสทดสอบระบบ multi-tasking ของตัวเครื่องไปด้วย
จากการทดสอบโดยเปิดใช้งานแอพฯ ชมวิดีโอ ปรับความสว่างหน้าจอ เชื่อมต่อ Wi-Fi และซิงค์กล่องจดหมายกับ Gmail โดยเปรียบเทียบกับ HTC One X ที่เพิ่งจะเสียตำแหน่งแบตใหญ่ไปหมาดๆ พบว่าจากการทำงานที่ใกล้เคียงกันเป็นเวลาประมาณ 2 ชั่วโมง Galaxy SIII เหลือพลังงานแบตเตอรี่อยู่ถึง 76% เมื่อเทียบกับ HTC One X ที่เหลืออยู่เพียง 41%
ค่าเฉลี่ยการใช้งานแบตเตอรี่ของ Galaxy SIII ระบุไว้ว่าสามารถใช้งานได้นานต่อเนื่อง 8 ชั่วโมง 26 นาที ถือเป็นสองเท่าของ HTC One X ซึ่งแบตเตอรี่ที่ใหญ่และอึดกว่าน่าจะได้ใจผู้ที่ใช้งานต่อเนื่องนานๆ หรือเดินทางไกลๆ
เบราเซอร์และการใช้งานอินเทอร์เน็ต Galaxy SIII
Galaxy SIII มีระบบ stock browser ที่ดูเผินๆ ก็ไม่ต่างจากฟังก์ชั่นเว็บเบราเซอร์บนสมาร์ทโฟนทั่วๆ ไป การดาวน์โหลดเบราเซอร์หลายๆ หน้าสามารถทำได้ราบรื่นในระดับหนึ่ง แต่ปัญหาที่ยังต้องรอนักพัฒนามาช่วยกันแก้ไข คือฟอนท์ตัวหนังสือยังไม่สามารถปรับขนาดให้พอดีกับหน้าจอได้ ซึ่งด้อยกว่าคู่แข่งอย่าง HTC One X ที่ผู้ใช้ไม่มีปัญหาในเรื่องนี้
Android 4.0 Ice Cream Sandwich และ TouchWiz
สิ่งที่ Galaxy SIII คิดค้นจนสำเร็จบนแพลทฟอร์ม คือหลากหลายความอัจฉริยะที่ยกระดับแอนดรอยด์ 4.0 ให้เป็นที่สนใจมากขึ้น ในขณะที่แอปเปิ้ลมี Siri เป็นผู้ช่วยในระบบสั่งงานด้วยเสียง Galaxy SIII ก็มี S Voice ที่ทำงานเหมือนกันเป๊ะๆ ออกมาแชร์ตลาด แต่เพิ่มความฉลาดด้วยการสั่งให้เปิดหน้าเบราเซอร์ให้เราเพื่อเข้าเว็บไซต์ได้, ส่งแมสเซจได้ และยังสั่งให้ปลุกได้ในกรณีที่ตั้งเวลา หรือฟีเจอร์ S Beam ที่เชื่อมต่อระหว่าง Galaxy SIII สองเครื่องได้ทันทีไม่ว่าจะส่งข้อความหรือภาพถ่าย
และเพื่อให้เข้ากับคอนเซปท์สมาร์ทโฟนที่เข้าใจมนุษย์มากขึ้น ฟีเจอร์เก๋ๆ อย่าง SmartStay จึงถือเป็นการคิดค้นแรกที่ซัมซุงทำได้สำเร็จ ด้วยระบบจับความเคลื่อนไหวจากสายตาของเรา ที่ทำให้หน้าจอสามารถทำงานได้ตลอดเวลาจนกว่าเราจะหลับหรือไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ซึ่งระบบอัจฉริยะทั้งหลายน่าจะส่งผลดีต่อการถนอมทัชสกรีน ซึ่งช่วยให้เราใช้งานสมาร์ทโฟนได้เต็มประสิทธิภาพแม้ไม่ได้แตะหรือสัมผัสหน้าจอ
บทสรุป Galaxy SIII
ต้องถือว่า Galaxy SIII เป็นเรือธงขนานแท้ของซัมซุง โมไบล์ ที่ก้าวไปไกลกว่าที่เราๆ ท่านๆ คิดไว้ ด้วยก้าวกระโดดที่ฉีกนวัตกรรมของเรือธงตัวเก่าอย่าง Galaxy Nexus และต่อกรกับ One X ของ HTC อย่างมีข้อได้เปรียบเล็กน้อย โดยเฉพาะคุณสมบัติพื้นๆ แต่ได้ใจผู้บริโภคมานักต่อนักอย่างแบตเตอรี่ที่ยุคไหนสมัยไหนความอึดและทนยังคงเป็นหัวใจหลัก ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าชื่นชมเมื่อ Galaxy SIII ใส่ใจในรายละเอียดของฮาร์ดแวร์ได้ดีเมื่อเทียบกับบรรดาซอฟท์แวร์ล้ำยุคที่อัดอยู่ภายใน
Written by : MimeGadget
updated: 23 ก.ค. 2555 เวลา 14:15:15 น.ประชาชาติธุรกิจออนไลน์
ดู
เหมือนว่าบรรดาผู้ให้บริการเครือข่ายมือถืออาจจะเริ่มทราบข้อมูลบางอย่างของ
iPhone 5 แล้วก็เป็นได้ เพราะมีรายงานล่าสุดออกมาว่า
ผู้ให้บริการเครือข่ายมือถือในยุโรปหลายรายเริ่มทำการสั่งนำผลิต nano SIM
ที่คาดว่าน่าจะเริ่มมีการใช้ใน iPhone 5 เป็นครั้งแรก เนื่องด้วย Apple
เป็นตัวตั้งตัวตีในการคิดค้นและผลักดันมาตรฐาน nano SIM มาตลอด
และตอนนี้ก็ผ่านการรองรับจากสถาบันกำหนดมาตรฐานการสื่อสารยุโรปเรียบร้อย
แล้วด้วย ทำให้เป็นไปได้ว่า iPhone 5 จะใช้งาน nano SIM
ประกอบกับข่าวลือมาตลอดว่า iPhone 5 จะมีขนาดที่บางลงกว่า iPhone
4Sซึ่งสาเหตุที่ผู้ให้บริการเครือข่ายในยุโรปเริ่มทำการสั่งผลิตและสต็อก
nano SIM ไว้ล่วงหน้าเช่นนี้ ก็เพื่อป้องกันการป้อน nano SIM
ให้กับตลาดไม่ทัน อย่างที่เคยเกิดในสมัย iPhone 4 และ iPad
ซึ่งเปลี่ยนไปใช้ micro SIM เริ่มวางจำหน่าย ทำให้ผู้ผลิตไม่สามารถนำ micro
SIM มาจำหน่ายได้ทันกับความต้องการ จึงต้องมาคอยตัด SIM ให้กับลูกค้า
ซึ่งเสียเวลาทั้งลูกค้าและบริษัทเองพอสมควร
การค้นพบอันยิ่งใหญ่ทางวิทยาศาสตร์ของคริสต์ศตวรรษที่ 21 น่าจะเป็นเรื่องใด ? วันที่ 4 ก.ค. 2012 ที่ผ่านมา เซิร์น (CERN) หรือ องค์การวิจัยนิวเคลียร์แห่งยุโรป (European Organization for Nuclear Research) แถลงข่าวการค้นพบอนุภาคมูลฐานชนิดใหม่ที่อาจจะเป็นหนึ่งในการค้นพบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของศตวรรษนี้ และอาจสำคัญไม่ต่างกับการส่งมนุษย์ไปเหยียบดวงจันทร์ หรือการค้นพบทวีปใหม่ของโคลัมบัส มาดูกันครับว่า เหตุใดการค้นพบอนุภาคมูลฐานชนิดใหม่ที่ชื่อ ฮิกส์ โบซอน (Higgs boson) นี้ ที่มีตำนานการค้นหายาวนานกว่า 40 ปี จึงถือเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นครั้งใหญ่สำหรับนักวิทยาศาสตร์ทั่วโลก องค์ประกอบที่เล็กที่สุดของสิ่งต่างๆ ที่เราคุ้นเคยดีในชีวิตประจำวันก็คือ “อะตอม”แต่ตัวอะตอมเองก็ยังประกอบด้วยองค์ประกอบพื้นฐานที่แยกย่อยลงไปได้อีกคือ นิวตรอน โปรตอน และอิเล็กตรอน นั่นคือแนวคิดพื้นฐานที่ปรากฏในตำราหรือแบบเรียนระดับมัธยมของประเทศไทย อันที่จริงแล้วแบบจำลองทางฟิสิกส์ที่ดีที่สุดซึ่งนักฟิสิกส์ใช้กันอยู่ เพื่ออธิบายเกี่ยวกับส่วนประกอบที่เล็กสุดๆ จนยากจินตนาการถึงได้เหล่านี้เรียกว่า แบบจำลองมาตรฐาน หรือ Standard Model ยังมีรายละเอียดมากกว่านั้นอีกมาก เช่น แม้แต่อนุภาคเช่น นิวตรอน และโปรตอน เองก็ยังประกอบไปด้วย อนุภาคมูลฐาน (Elementary particle) ละเอียดลงไปอีก คำว่า “อนุภาคมูลฐาน” ก็คือ อนุภาคที่ไม่มีส่วนประกอบอื่นๆ ภายในอีกแล้ว ตัวอย่างอนุภาคมูลฐานที่ค้นพบแล้วอยู่ในตารางข้างล่างนี้
ตารางแสดงอนุภาคมูลฐานตามแบบจำลองมาตรฐาน (ภาพ : AAAS) กล่าวโดยย่อๆ อนุภาคมูลฐานแบ่งเป็น 2 ประเภทคือ เฟอร์มิออน (fermion) ที่มีเลขสปินเป็นจำนวนครึ่ง และโบซอน (boson) ที่มีเลขสปินเป็นจำนวนเต็ม โดยเฟอร์มิออนยังแบ่งต่อไปอีกเป็นควาร์ก (Quark) (สีเขียวในตาราง) และเลปตอน (Lepton) (สีน้ำเงินในตาราง) ซึ่งเรียกรวมๆ เป็น อนุภาคสสาร (matter particle) หรือเป็นอนุภาคที่เป็นส่วนประกอบในสสาร ส่วน โบซอน (Boson) (สีม่วงในตาราง) ทำหน้าที่เป็น พาหะแรง (Force carrier) หรือพูดง่ายก็คือ พวกมันเป็นตัวกลางหรือสื่อของแรงพื้นฐานทั้ง 4 แรงตามธรรมชาติ เช่น แรงแม่เหล็กไฟฟ้า หรือแรงนิวเคลียร์อย่างอ่อน (เช่น ที่พบขณะเกิดการสลายตัวของสารกัมมันตรังสี) เป็นต้น ซึ่งก็รวมถึงอนุภาคฮิกส์ที่เชื่อกันว่าเป็นอนุภาคที่เกี่ยวข้องกับการมีมวลของอนุภาคมูลฐานบางตัวจินตนาการง่ายๆ ก็คล้ายกับเป็นโมเลกุลของอากาศเป็นตัวกลางนำเสียงนั่นเอง ผลจากการทดลองต่างๆ พบว่า อนุภาคบางตัวมี มวล (Mass) ทั้งๆ ที่ในแบบจำลองมาตรฐาน อนุภาคมูลฐานเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องมีมวลแต่อย่างใด ซึ่งก็ไม่ได้ขัดต่อหลักการทางฟิสิกส์ต่างๆ ที่แบบจำลองมาตรฐานนั้นตั้งอยู่และสร้างขึ้นมา แต่มวลเป็นพารามิเตอร์อิสระที่ต้องเพิ่มเข้าไปในทฤษฎี เพื่อให้ผลการคำนวณสอดคล้องกับผลการทดลอง คำถามสำคัญจึงกลายเป็นว่า เหตุใดอนุภาคมูลฐานเหล่านี้จึงมีมวลแตกต่างกันมาก และเหตุใดบางตัวไม่มีมวลเลย กลไกการได้มาซึ่งมวลของอนุภาคมูลฐานเป็นอย่างไรกันแน่ สมมติฐานหนึ่งที่ใช้อธิบายเรื่องดังกล่าวก็คือ น่าจะมีอนุภาคมูลฐานบางชนิดที่ขาดหายไปจากแบบจำลองมาตรฐานนี้ และหนึ่งในจำนวนนั้นที่เสนอโดยนักฟิสิกส์ชาวอังกฤษ ปีเตอร์ ฮิกส์ (Peter Higgs) และคนอื่นๆ ในปี ค.ศ.1964 ก็คือ อนุภาคมูลฐานที่ปัจจุบันเรียกว่า ฮิกส์โบซอน (Higgs Boson) นั่นเองอนุภาคพระเจ้า กับ ทฤษฎี “มวล” สุดพิลึก ฮิกส์โบซอนนั้นรู้จักกันอย่างกว้างขวางในอีกชื่อหนึ่งว่า “อนุภาคพระเจ้า” แต่เหตุใดอนุภาคมูลฐานชนิดหนึ่งจึงกลายเป็น “อนุภาคพระเจ้า” ไปได้ ? และมันทำให้เกิดมวลได้อย่างไร ? ลีออง ลีเดอร์แมน (Leon Lederman) เรียกขานฮิกส์โบซอนว่า “อนุภาคพระเจ้า” ในหนังสือ The God Particle: If the Universe Is the Answer, What Is the Question? ของเขา และทำให้ชื่อนี้กลายเป็นคำเรียกติดปากคนนอกชุมชนวิทยาศาสตร์ไปในที่สุด แม้ว่าตัวฮิกส์เองจะไม่ชอบชื่อเรียกที่ชวนเข้าใจผิดนี้เท่าใดนัก สมญา “อนุภาคพระเจ้า” นี้จึงไปคล้ายกับกรณีของชื่อเรียกทฤษฎีกำเนิดจักรวาลที่ว่า “บิ๊กแบง (Big Bang)” ที่ชวนเข้าใจผิด เพราะในยามนั้นอนุภาคต่างๆ ที่ทำให้เกิดเสียงหรือเป็นตัวกลางถ่ายทอดเสียงล้วนแต่ยังไม่เกิดขึ้นทั้งสิ้น ฮิกส์โบซอนทำให้เกิด “มวล” ได้อย่างไรกันแน่ ? ฮิกส์และนักฟิสิกส์อื่นๆ อีก 5 คนประกอบด้วย โรเบิร์ต เบราท์ (Robert Brout) ฟรองซัว อองแกลรท์ (Fran?ois Englert) ทอม คิบเบิล (Tom Kibble) ซี.อาร์.เฮเกน (C.R. Hagen) และเจรัลด์ กูรัลนิค (Gerald Guralnik) เสนอทฤษฎีพิลึกพิลั่นที่อธิบายว่า ฮิกส์โบซอนทำให้เกิดมวลได้อย่างไร ตัวอย่างคำอธิบายที่แพร่หลายอาศัยการเปรียบเทียบดังนี้คือ หากมีห้องหนึ่งที่มีนักฟิสิกส์จำนวนหนึ่งนั่งพูดคุยกันอยู่ เราอาจเรียกห้องนี้ว่าเป็น สนามฮิกส์ (Higgs Field) 
แผนภาพอย่างง่ายอธิบายวิธีการทำให้เกิดมวลของฮิกส์โบซอน (ภาพ: CERN / UCL) ครั้นเมื่อมีนักวิทยาศาสตร์ชื่อดังสักคนเดินเข้ามาในห้อง ก็จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่างขึ้น เขาหรือเธอผู้นั้นจะถูกแวดล้อมด้วยบรรดาผู้คน อาจจะต้องมีการหยุดให้ลายเซ็นและพูดคุย ผลก็คือจะเดินจากจุดหนึ่งไปยังจุดอื่นๆ ของห้องยากขึ้น เปรียบเสมือนเขาหรือเธอมี “มวล” ขึ้น เพราะ “สนาม” ที่เกิดจากแฟนคลับทั้งหลายนั่นเอง ในภาวะดังกล่าวนี้แฟนคลับแต่ละคน ก็คล้ายกับเป็นฮิกส์โบซอนแต่ละตัว หากสถานการณ์เปลี่ยนไปเล็กน้อย นักวิทยาศาสตร์ที่เดินเข้าห้องมา “ดัง” ไม่มากเท่ากับในรายแรก กลุ่มคนที่มาล้อมรอบก็จะลดน้อยลงไปด้วย นักวิทยาศาสตร์คนดังกล่าวก็จะเดินไปมาในห้องได้สะดวกมากกว่า นักวิทยาศาสตร์ในกรณีหลังนี้จึงมี “มวล” น้อยกว่านักวิทยาศาสตร์คนแรก ดังนั้นตามทฤษฎีนี้ควรจะมีสนามฮิกส์แพร่กระจายอยู่ทั่วไปในเอกภพเพื่อทำให้อนุภาคต่างๆ มีมวล เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ... ไวกว่าสายฟ้าแลบ แม้การค้นพบหรือพิสูจน์การมีอยู่ของฮิกส์โบซอน อาจจะนำชื่อเสียงมาให้ และอาจเป็นจุดเริ่มต้นไปสู่โฉมหน้าใหม่ของฟิสิกส์ได้ แต่ภารกิจนี้ทำได้ไม่ง่ายเลยด้วยหลายสาเหตุด้วยกัน สมบัติต่างๆ ของฮิกส์โบซอนที่พอจะทำนายได้นั้น ระบุได้เพียงคร่าวๆ น่าจะเป็นอนุภาคมูลฐานที่มีมวลมาก (คือเทียบเท่ากับอะตอมขนาดกลางๆ) พวกมันน่าจะไม่มีประจุและสปิน (Spin) ซึ่งทำให้จัดเข้าพวกได้กับ “โบซอน” ในตารางข้างต้นนั่นเอง สมบัติอื่นๆ ที่ทำนายไว้กลับยิ่งทำให้การค้นหาฮิกส์โบซอนทำได้ยากยิ่งขึ้นไปอีก นั่นก็คือมันน่าจะไม่เสถียรและสลายตัวแทบจะในทันทีทันใดที่เกิดขึ้น แถมยังตรวจจับโดยตรงไม่ได้ แต่จะตรวจจับได้ก็ต่อเมื่อทำปฏิกิริยากับอนุภาคมูลฐานอื่นๆ เท่านั้น จากสมบัติต่างๆ ข้างต้นนี่เอง ทำให้ CERN และสถานีทดลองที่มีเครื่องเร่งอนุภาคพลังงานสูงทั่วโลก เช่น เฟอร์มีแล็บ (Fermilab) ที่มีเครื่องเร่งอนุภาค เทวาตรอน (Tevatron) ของสหรัฐฯ ต่างก็หมายมั่นปั้นมือที่จะเป็นผู้ค้นจนพบฮิกส์โบซอนเป็นรายแรกให้จงได้ ในเมื่อตรวจจับฮิกส์โบซอนได้ยากขนาดนั้น ทางนักวิทยาศาสตร์ของ CERN มั่นใจได้อย่างไรว่าได้ค้นพบว่าฮิกส์โบซอนแล้วจริงๆ ?ตำแหน่งของ CMS ในเครื่องเร่งอนุภาค LHC (ซ้าย) และภาพตัดขวางของเครื่องตรวจวัดอนุภาค CMS (ภาพ : Wikipedia) CERN และสถานีวิจัยแห่งอื่นๆ ใช้วิธีคล้ายคลึงกันคือ เร่งอนุภาคบางอย่างจนมีความเร็วเข้าใกล้ความเร็วแสง ซึ่งก็ทำให้อนุภาคเหล่านั้นมีพลังงานสูงมากๆ ก่อนบังคับให้ชนกันและบันทึกผลการแตกตัวที่เกิดขึ้น ซึ่งจะได้เป็นอนุภาคมูลฐานต่างๆ มากมายมหาศาล พุ่งชนกันไปมานับครั้งแทบไม่ถ้วนในแต่ละเสี้ยววินาที จากนั้นจึงนำมาวิเคราะห์แยกแยะว่า สิ่งที่ตรวจพบนั้นคืออนุภาคใดกันแน่ เมื่อทดลองอย่างต่อเนื่องก็ทำให้สามารถตัดความน่าจะเป็นของฮิกส์โบซอนในช่วงที่ระดับมวลมากหรือน้อยเกินไป จนค่อยๆ ได้ช่วงมวลที่น่าจะถูกต้องมากขึ้นเรื่อยๆ ได้ในที่สุด ข้อมูลหลักที่ CERN ใช้สรุปว่าค้นพบฮิกส์โบซอนแล้วจริงๆ มาจากสถานีตรวจจับวัดอนุภาค 2 แห่งคือ ซีเอ็มเอส (CMS, Compact Muon Solenoid) และแอ็ทลาส (ATLAS, A Toroidal LHC Apparatus) ที่เป็นส่วนหนึ่งของเครื่องเร่งอนุภาคแอลเอชซี (LHC, Large Hadron Collider) ที่มีความยาวเส้นรอบวงที่ใช้เร่งความเร็วของอนุภาคยาวถึง 27 กิโลเมตร การวิเคราะห์ข้อมูลที่ได้จาก CMS และ ATLAS ทำให้ทราบว่าในการทดลอง 2 ชุด ชุดหนึ่งหลังจากทดลองยิงโปรตอน 2 ตัวเข้าหากันด้วยพลังงานรวม 8 TeV เกิดฮิกส์โบซอนขึ้น ก่อนสลายตัวกลายเป็นโฟตอนคู่หนึ่ง
ภาพการวิเคราะห์ข้อมูลชุดนี้ แสดงผลหลังการชนกันของโปรตอน 2 ตัวที่มีพลังงานระดับ 8 TeV ได้เป็น “ฮิกส์โบซอน” ที่แตกตัวต่อกลายเป็นโฟตอน 2 ตัว แสดงด้วยเส้นประสีเหลืองและแท่งสีเขียว (ภาพ : CERN) ขณะที่อีกการทดลองหนึ่งที่โปรตอน 2 ตัวชนกันด้วยพลังงานรวม 8 TeV เช่นกัน มีฮิกส์โบซอนเกิดขึ้น ก่อนสลายกลายไปเป็น Z boson 1 คู่ ซึ่งต่อมา Z boson ดังกล่าวตัวหนึ่งก็กลายไปเป็นอิเล็กตรอน คู่หนึ่ง ในขณะที่ Z boson อีกตัวหนึ่งสลายกลายไปเป็นมิวออน (muon) คู่หนึ่ง ในการทดลองทั้งคู่ดังกล่าว อนุภาคฮิกส์โบซอนที่พบมีมวลราว 125 GeV เท่าๆ กัน
ภาพการวิเคราะห์ข้อมูลชุดนี้ แสดงผลหลังการชนกันของโปรตอน 2 ตัวที่มีพลังงานระดับ 8 TeV ได้เป็นฮิกส์โบซอนที่แตกตัวต่อกลายเป็น Z boson 2 ตัวที่แตกตัวต่อไปกลายเป็นอิเล็กตรอน 2 ตัว (เส้นและแถบเขียว) และมิวออน 2 ตัว (เส้นสีแดง) (ภาพ : CERN) TeV, Teraelectronvolt) เท่ากับ 1 ล้านล้านอิเล็กตรอนโวลต์ ในขณะที่หน่วยจิกะอิเล็กตรอนโวลต์ (GeV, Gigaelectronvolt) เท่ากับ 1 พันล้านอิเล็กตรอนโวลต์ โดยต่างก็เป็นหน่วยวัดพลังงาน แต่เนื่องจากอนุภาคที่ศึกษามีขนาดเล็กมาก การวัดด้วยหน่วยพลังงานแบบนี้สะดวกกว่าการใช้หน่วยมวลตามปกติอันที่จริงแล้วมวลกับพลังงานก็เปลี่ยนไปมาได้ตามสมการแสดงความสัมพันธ์ระหว่างมวลและพลังงานของไอน์สไตน์คือ E = mc2 ผลการทดลองข้างต้นเชื่อถือได้เพียงใด ? นักฟิสิกส์ประเมินค่าความน่าเชื่อถือของการทดลองนี้ว่า ในทางสถิติโอกาสที่สิ่งที่ตรวจพบนั้นเป็นแค่ความแปรปรวนทางสถิติเท่านั้น มีโอกาสเกิดเพียงแค่ 1 ใน 3 ล้านเท่านั้น แต่กระนั้นทาง CERN เองและสำนักข่าวหลายแห่งก็ยังใช้คำว่า อนุภาคคล้ายฮิกส์โบซอน (Higgs-like boson) ในการแถลงข่าวคราวนี้ ทีมวิจัยที่ CERN วางแผนจะทดสอบซ้ำและตรวจวัดสมบัติอื่นๆ เพิ่มเติมอีก เช่น ค่า spin และ parity ไม่ว่าอนุภาคใหม่ที่ค้นพบนี้จะเป็นฮิกส์โบซอนจริงหรือไม่ การค้นพบครั้งนี้ก็คล้ายกับการเปิดประตูบานใหม่ด้านฟิสิกส์อนุภาค และมีโอกาสไม่น้อยที่จะนำไปสู่สิ่งใหม่ๆ ที่นักวิทยาศาสตร์ไม่เคยคาดคิดมาก่อน งานวิจัยพื้นฐานทางฟิสิกส์สมัยใหม่ในลักษณะนี้ ต้องลงทุนและใช้งบประมาณมหาศาล อีกทั้งต้องใช้ความพยายามสูงยิ่งจนน่าทึ่ง ดังเช่น เครื่องตรวจวัดอนุภาค CMS นี้ออกแบบสร้างตั้งแต่ปี 1992 มีความยาวเกือบ 29 เมตร เส้นผ่านศูนย์กลาง 15 เมตร และหนักถึง 14,000 ตัน รวมเวลาก่อสร้างนานถึง 16 ปี มีจำนวนผู้มีส่วนร่วมมากมายยิ่ง คือประกอบด้วยนักฟิสิกส์ 3,275 คน (นักศึกษาอีก 1,535 คน) วิศวกรและช่างเทคนิค 790 คน จากสถาบันวิจัยรวม 179 แห่งใน 41 ประเทศทั่วโลก ซึ่งน่าภูมิใจว่าในจำนวนนั้นก็มีนักฟิสิกส์ชาวไทยรวมอยู่ด้วย ทุกครั้งที่เราได้ความรู้พื้นฐานใหม่ๆ เช่นนี้ ก็มักนำไปสู่การประยุกต์ใช้ประโยชน์อย่างคาดไม่ถึงเสมอ คงต้องลุ้นกันต่อไปว่าในคราวนี้จะเป็นเช่นนั้นหรือไม่ อย่างไร 
That evening the shepherd brought the bird home to his family, and his children asked, “What kind of bird is this, Father?” “Well,” he said,”if you were to ask him, he would tell you that he’s an eagle. But if you will take my word for it, I know him to be nothing but a poor crow.”
